Alleen in de natuur in Lapland- de inspiratie

De lente is aangebroken, en met haar komst voel ik de bekende kriebels om weer in beweging te komen.

Afgelopen winter trok ik samen met Thijmen door het adembenemende Lapland. Gewapend met onze tobogans en sneeuwschoenen (zie ook mijn blog van 1 posts terug) trokken we twee weken lang door de stille, besneeuwde wildernis. Daar voelde ik iets ontwaken—een diep verlangen om nieuwe stappen te zetten op mijn eigen pad met Ritme van de Natuur.

In die stilte werd het me helder: ik wil mijn verhaal gaan delen. Een verhaal dat is gevormd door de lessen van de afgelopen 35 jaar, gebundeld in wat nu Ritme van de Natuur is geworden. Maar om dat écht te kunnen doen, vraagt het van mij ook om verder naar binnen te keren—om een diepere laag in mezelf aan te raken en daar eerlijk naar te kijken.

Het bos in Lapland riep me om terug te komen en mijn verhaal verder te schrijven :)

Begin augustus 2025 ga ik voor één maand alleen de natuur in.
Een maand lang daag ik mezelf uit om te leven van het land, volledig afgezonderd van sociaal contact. Ik zal deze reis zelf vastleggen met mijn camera en de beelden later delen via mijn website.

De reden dat ik dit avontuur aanga, is om me nog dieper verbonden en thuis te voelen in de natuur. Tegelijk wil ik de kracht van meditatie inzetten op moeilijke momenten – en deze ervaring delen, zodat ook jij daar misschien iets uit kunt halen.

Deze stap is geïnspireerd door de expeditie  die ik volgde bij Living by Nature, waar ik een jaaropleiding deed om te leren leven in en met de natuur – zonder moderne middelen.
En natuurlijk door de serie " Alone" 

Tijdens de jaaropleiding keerde ik terug naar oude kennis en ambachten: kleding looien, schoenen vilten en naaien, netten boeten, vishaakjes maken, vuur maken met een vuurboog, en shelters bouwen met vuursteen en mijn eigen handen.

Die jaaropleiding was intens, maar vormend. Ik kwam eruit als een ander mens – met meer rust, meer vertrouwen en het geduld om iets écht af te maken. Ook al zakt de moed me soms in de schoenen bij het begin, keer op keer weet ik mezelf te overtreffen. Wat eerst onmogelijk leek, bleek toch binnen mijn bereik.

En dan de expeditie zelf...
Twee weken primitief leven in de Zweedse natuur.
Vooraf was het nauwelijks te bevatten wat zo'n periode zonder ‘normaal’ eten met je doet. We hadden een minimale voedselvoorraad: jerky (gedroogd vlees), niervet en fruitleer.

Met zes vrouwen bouwden we één shelter – zonder mannenkracht. Dat kostte ons drie tot vier dagen. We misten de kracht wel, maar bewezen dat het óók zonder kan. :)

Na een paar dagen voelde ik me fysiek alsof ik tachtig was, terwijl er elke dag nog steeds veel te doen was: hout hakken en breken, voedsel verzamelen, vissen.
De natuur hield ons constant een spiegel voor. Emoties kwamen en gingen. Maar hoe langer ik daar was, hoe meer ik me thuis begon te voelen. Buiten de dromen over sappige hamburgers en romige chocolade, was ik eigenlijk tevreden met mijn eenvoudige leven in de hut.

Die eenvoud bracht me volledig in het moment. Ik dacht niet aan gisteren, niet aan morgen. Ik was goed waar ik was.

Na twee weken smaakte die hamburger en de twee milkshakes ongelofelijk goed — maar de magie van het pure leven verdween meteen. Volgende keer wil ik dat moment niet op die manier doorbreken.

Tijd voor een nieuwe stap.
Een stap dichter naar mezelf, in verbinding met de natuur.

Mijn volgende expeditie doe ik alleen. Dit keer ga ik naar Lapland.
Alleen, met een kleine basisvoorraad voedsel, en ik neem jullie mee via een videodocumentatie die ik later op mijn website zal delen.